Boek: De eenzaamheid van de priemgetallen

2 weken begon ik met lezen in de trein. 1.5 uur aan één stuk door heb ik gelezen. De taal is mooi en spreekt tot de verbeelding. Bijna tastbaar, je voelt wat zij voelen. Tenminste dat idee heb je. Ik heb gelezen tot de trein stopte en ik gedwongen was het boek weg te stoppen in de tas die ik bij me had. Het boek bleef weggestopt totdat ik 3 avonden geleden besloot het boek uit mijn tas tevoorschijn te halen. Samen belande wij in bed. Lezend tot mijn ogen niet meer open konden blijven. Het zelfde ritueel herhaalde zich de avond daarna. Ik besloot, net voordat ik ging slapen, dat ik morgen dit boek mee zou nemen de trein in. Ik wilde lezen en meegenomen worden in de wereld van 'De eenzaamheid van de priemgetallen'. 20 bladzijdes voor het einde van het boek wist ik dat de trein en de bus niet de juiste omgeving zou zijn om het boek uit te lezen. Ik wilde niet verder lezen in een omgeving waarin ik afgeleid zou worden door conducteurs, kauwgom etende tieners en hard pratende mensen. Dit boek moest thuis uitgelezen worden. In alle rust las ik de laatste 20 bladzijde, diep verzonken op mijn eigen bank en met niemand om mij heen die mij afleidde werd ik meegenomen. Meegenomen in de wereld van onbereikbaarheid.