Hij en ik

Hij lacht en kijkt mij aan. Ik zie het, het is niet te negeren. Mijn lach, mijn pretogen en donkere wenkbrauwen. Dat ben ik. Als ik kijk zie ik verschillen, maar als ik verder kijk zijn de verschillen tussen hij en ik niet zo groot als menig buitenstaander denkt. Hij is de mannelijke versie van mij, alleen dan 15 centimeter groter en gespierder.

Hoe verschillend onze levens en wegen ook zijn, de overeenkomsten zijn zichtbaar. Voor mij. Samen lachen we om de dingen die ons toekomen en om onze gedeelde visie. Eén blik is meer dan genoeg, wij begrijpen het. Ik heb Ze meerdere keren horen zeggen: jullie maakte nooit ruzie. We hebben met jullie geboft. Samen speelde jullie. Samen haalde jullie het huis overhoop en bouwde jullie hutten buiten en binnen. Samen maakte wij het zwembad onveilig op vakantie.

Zijn social world lijkt op de mijne, natuurlijk is zijn social world de mannelijke versie van de mijne. Beide weten we wat we hebben en wat we missen. De zeldzame diepgaande gesprekken die wij voeren zijn vol herkennen, maar zonder schaamte. Dat is niet nodig omdat wij elkaar begrijpen zonder woorden.

Het kan niet anders dan dat er ook verschillen zijn. Genetisch bepaald en aangeleerd. Hij die mij ook jaloers maakt, om zijn relaxte houding en het opzoeken van grenzen. Om al zijn bezigheden en vrijheden, zijn technische inzicht en handigheid. Ik geniet ervan dat hij zo is; grappig en een stoere jongen. Hij die indruk wilt maken op anderen en langzaam ontpopt tot een zelfverzekerd persoon. Die weet wie hij is en wat zijn kwaliteiten zijn.

Vriendjes voor het leven.

Ja dat zijn wij.

Reizen

Nee, deze titel slaat niet op buitenlandse reizen. Geen backpack verhalen of interrail avonturen. Nee, gewoon reizen binnen Nederland.

Als mijn studie straks klaar is, zal ik niet meer wekelijks de trein pakken om van midden Noord-Brabant naar west Noord-Brabant te reizen en dat ga ik missen. Ik vind het leuk om in de trein te zitten, niks te moeten en niks te kunnen. Tijd voor mezelf en verzonken in gedachten. Het geeft me de rust om alle prikkels van die week eens te kunnen overdenken en te verwerken.

Maar wat ik vooral leuk vind zijn de spontane ontmoetingen. Afgelopen jaren heb ik aardig wat mensen gesproken in de trein. Oud bekende en vreemde buitenlanders.

Zo herinner ik me nog een koude terugreis (het vroor en de verwarming in de trein was kaduuk). Een man sprak mij aan op het station in Breda. Een man uit een ver buitenland, dus het gesprek was in het engels. Hij moest naar Rotterdam, maar er waren wat problemen op het spoor, dus hij vroeg mij om raadt. Dus ik met mijn beste engels uitgelegd hoe hij nu naar Rotterdam moest reizen. Het toeval was dat ik gedeeltelijk dezelfde reisroute had. We zijn dezelfde koude trein in gestapt; handschoenen waren een warm welkom in de trein. Het gesprek was boeiend, over zijn eerste zakenreis in Nederland en zijn andere reizen naar Europa. Over mijn studie en het boek voor het vak filosofie dat ik in mijn handen had. Het was fijn. Aan het einde wenste we elkaar succes en vervolgde we onze eigen weg. Geheel gelukkig door deze toevallige ontmoeting.

Een andere reeks van ontmoetingen, nog niet zo lang geleden, met een broer van een oud klasgenootje van mij. Ik ken hem eigenlijk niet zo goed. Ik wist dat hij 'de van broer van' is en ergens in voorgaande jaren had ik hem eerder een keer gezien in de trein. Maar nu spraken we elkaar aan. Met een treinreis voor de boeg en dezelfde bestemming voor ogen begonnen we een gesprek. Leuk en ontspannen, het maakt de reis een stukje minder lang. Het toeval was dat het niet bij deze ene keer is gebleven, de weken daarop zagen we elkaar regelmatig en hielden we elkaar vaker gezelschap. Totdat de ontmoetingen stopte, omdat mijn tentamen periode aanbrak en ik minder met de trein moest reizen en omdat hij begon met zijn afstuderen.

De ontmoeting van vorige week was leuk en vreemd. Een trilogie van ontmoetingen met een oud klasgenootje van mijn broertje, ooit was het zijn vriend en speelgenoot. Ze zijn na de basisschool, of misschien zelfs al tijdens de basisschool tijd, uit elkaar gegroeid. Andere vrienden en een temperament. Vorige week vrijdag stond ik in het dorp op de bus te wachten, waar hij ook was. Toen nog afstandelijk met enkel een vriendelijk 'hoi' op de vroege morgen. Later bij het verlaten van de trein in Breda, we zaten blijkbaar in dezelfde coupé, was hij zo aardig om mij voor te laten gaan bij het uitstappen. We vervolgde weer onze weg en volgde de lessen die geplant stonden. Ik reisde terug met de trein, maar het toeval was dat hij ook met die trein terug reisde. Toen ik na mijn treinreis het station op stapte, kwam ik hem weer tegen. Dit keer was het niet alleen een nonverbaal 'wij kennen elkaar' en een korte verbale wisseling van woorden, maar werd het een 45 min. durend gesprek. Het was leuk.

Zo zijn er nog tal van voorbeelden. Ik ga het missen, maar ben er ook van overtuigd dat ik nog veel meer leuke mensen ga ontmoeten in mijn werkend bestaan.