I dit it!

weheartit.com

Sinds drie maanden ben ik weer fanatiek aan het hardlopen. Ik ben begonnen met twee keer per week twee kilometer rennen. Met moeite, weet ik nog. Langzaam heb ik het opgebouwd. Eerst 3.5 km. gevolgd door 6.5 en uiteindelijk 8. Nu, drie maanden later, zit ik op ongeveer 16 km. in de week verdeeld over drie keer hardlopen. Mijn conditie verbeterd en ik moet oppassen om niet te hard van stapel te lopen, omdat het zo lekker en vanzelf gaat. Ik merk dat ik het prettig vind om drie vaste dagen te hebben waarop ik loop. Op deze dagen 'verplicht' (want het omkleden/gaan is moeilijk) ik mezelf om te gaan. Er zit ritme in en structuur, daar hou ik van.

Ik heb al een tijdje een doel voor ogen: De Zomerklassieker van Brabant. Ik had alleen een dilemma. Ga ik de 4 mile of de tien kilometer lopen. Ik weet dat de vier mile zeker zal lukken en dat de tien nog een uitdaging zal zijn. Waar ga ik voor? Vandaag, na weer een acht km. te hebben gelopen, heb ik besloten voor de uitdaging. Het ging zo goed! Ik zat in een ritme en zou zo nog twee km. meer hebben kunnen lopen.

Voordat ik weer zou twijfelen heb ik mezelf zojuist ingeschreven voor de wedstrijd. Nu staat het vast. 26 juni ga ik om half vijf van start om als recreant tien kilometer te rennen. Mijn streven is om het binnen 60 minuten te lopen. Ik ben benieuwd of het gaat lukken!

Vandaag tot nu toe.

weheartit.com

Ik werd om 6 uur wakker door het fluiten van de vogeltjes buiten. Een heerlijk begin van de dag, ondanks het vroege tijdstip. Ik doezelde nog even verder in, liggend en half luisterend naar het getjilp. Een klein half uurtje later besluit ik om uit bed te gaan. Als ik vervolgens mijn rolgordijn omhoog doe en buiten de blauwe lucht zie kan mijn dag niet meer stuk. Ik doe mijn dakraam wat verder open en laat de frisse ochtend lucht naar binnen komen en ik ruik dat het geregend heeft vannacht.

Ik kleed me aan en ga naar beneden. Ik open mijn laptop, gevolgd door SPSS en het bestand Masterthesis1 en ik begin met typen. Langzaam vordert hetgeen waar ik gister een begin mee heb gemaakt. Het krijgt meer vorm en volledigheid. Om 9 uur neem ik een pauze. Ik houdt mijn ouders wat gezelschap, waarna ik mijn werkplaats verplaats van binnen naar buiten. Ik maak een smoothie voor mezelf die ik buiten in het zonnetje op ga drinken. Al drinkend valt mijn oog op onze moestuin. Hoe zou het daar mee staan, denk ik bij mezelf. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt en ik besluit er naar toe te lopen als mijn smoothie op is. Nog even nagenietend van wat ik net op heb loop ik naar de moestuin. Ik zie dat onze moestuin al tekenen laat zien van iets wat eetbaar moet worden. Op dat moment denk ik aan de smoothie met frambozen die ik net op had. Over een tijdje heb ik verse (verser kan niet!) biologische frambozen, rode bessen, bramen en aardbeien om te gebruiken in de smoothie of tomaat en komkommer voor door de net geplukte sla en peultjes, krootjes, prei en erwten als toevoeging op de avondmaaltijd. Ik kijk er nu al naar uit.

En nu? Nu ben ik buiten aan het bloggen (ja, echt ;) ) onder de parasol met alle spullen in de aanslag die ik nodig heb om mijn scriptie te schrijven. Op de achtergrond staat er een italiaans muziekje aan. Zeg nou zelf, het is toch geen straf om zo een scriptie te moeten schrijven. Het lijkt wel vakantie!

A time ago

Als je mij een jaar geleden had verteld dat het zo zou kunnen zijn had ik je voor gek verklaard. Ik had je de deur gewezen en die dichtgetimmerd. Met 20 planken en 100 spijkers. Het was onmogelijk, iets onbereikbaars. Zo ver weg dat het ontastbaar was.

De dagen vulde zich met leegte. Elke dag opnieuw was het een gevecht tegen de onrust en de druk van buitenaf die zo immens groot leek dat ik niet anders kon. Mijn eigen gedachte maakte me gek. Zo gek dat ik niet kon bedenken hoehet zou kunnen zijn. Iets wat zo ver in mijn geheugen lag, als het er al ooit geweest is. Wist ik veel dat het kon of hoe het überhaupt is.

Maar nu, lieve mensen, ik weet het. Ik heb het gevonden en dat pakken ze niet meer van mij af. Het omarmt me en ik grijp het aan, zo hard als ik kan druk ik het tegen me aan. Ik voel het en laat het niet gaan. Nee, nooit meer. Het is van mij, helemaal alleen voor mij. Het lacht en het straalt. Ik dans en ik ga. Het ligt achter mij, dat weet ik zeker.

Gisteren

Gisteren was speciaal, en bijzonder, en oh zó mooi!

Gisteren was:

Een dag van langzaam wakker worden. Ontdekken dat we blijkbaar een logeé hadden. Mijn nieuwe verslaving (=nagels lakken) ten goede doen, ik kreeg al bijna afkick verschijnselen. Blij zijn met mijn mooi gekleurde nagels. Meerdere keren mensen succes wensen. Mede muzikanten tegen komen in de stad/het dorp. Msn gesprekken voeren via de mail met een van mijn beste vriendinnetjes. Muziek maken en tot de conclusie komen dat ik vorder. Vol spanning mijn inleiding sturen naar mijn begeleider. Genieten van de zon. Uren naar muziek luisteren en naar dans en toneel kijken. In overtreding naar huis rijden en 2 keer de politie weten te omzeilen (was redelijk hilarisch). Kletsen, lachen en genieten.

Ik wil meer!

Waarom ik zo van je hou

Oude mannen op klompen met een grijze boeren jas bij de huisarts.

Koeien die je loeiend verstoren in dromenland.

Verkeerd dat niet hard rijdt dan 30 km. per uur; rotonde en stoplicht loos.

Iedereen in de supermarkt kent jou en jij kent hen.

Beschermd natuur gebied om van te houden.

Geen busrit zonder het tegenkomen van mede dorpbewoners.

Kilometers rennen door de polder.

De bekende gezichten die je toelachen en in de gaten houden.

Het wij tegen hen gevoel en het ons kent ons gevoel.

De dorpsgek die bijna een monument is.

De roddels na de jaarlijkse kermis en Carnaval.

Omdat het mijn thuis is.