Afgelopen zondag stond loop nummer drie van dit seizoen op het programma. Dit keer geen vijf kilometer, maar de vier engels mile, wat bijna anderhalve kilometer verder is. Vorige jaar heb ik meegedaan aan dezelfde loop. Ik was toen, net als dit jaar, in februari weer begonnen met trainen. Achteraf gezien was de tien kilometer op dat moment nog net te ver, dus besloot ik dit jaar op safe te spelen en mezelf in te schrijven voor de vier engels mile.
Wat dit keer ook anders was, is dat ik samen met mijn vader zou starten. Een aantal maanden geleden besloot mijn vader om ook te gaan trainen en als doel hadden we gesteld om deze wedstrijd uit te lopen. Afgelopen maanden hebben we dan ook één keer per week samen getraind. Ik vind het toch wel super leuk om zoiets samen te doen met je vader.
Ok, de wedstrijd.
De ochtend begon, net als mijn vorige wedstrijd, weer maar eens met regen. Dus na het opstaan heb ik gelijk buienradar maar eens geraadpleegd, het zag er gelukkig gunstig uit. De rest van de ochtend heb ik het wat rustig aan gedaan en rond 2 uur vertrokken we vol goede moed - het was ondertussen droog en de zon scheen niet, dus ideaal loop weer - richting de wedstrijdlocatie. Onderweg spraken we over onze te verwachtte eindtijd. Aangezien ik de vorige keer 28 minuten over vijf kilometer heb gelopen, wilde ik graag tussen de 36 en 37 minuten lopen, mijn vader zetten in op 40 minuten. Bij aankomst natuurlijk eerst de startnummers opgehaald, gevolgd door een kwartiertje inlopen. Tot halverwege het inlopen ging alles goed, maar toen kreeg mijn vader last van kramp. Hij heeft uiteindelijk naar de start gewandeld, waar ik zijn been nog wat gemasseerd heb, hopend dat de kramp/pijn minder zou worden. Tijdens het masseren zagen we tot onze verassing mijn moeder staan. We wisten niet dat ze zou komen kijken, maar die extra aanmoediging was natuurlijk meer dan welkom!
Om kwart over drie ging dan uiteindelijk het startschot. Ik begon lekker rustig, ik had mezelf namelijk beloofd dat ik pas na de drie kilometer zou gaan versnellen en dat zou alleen kunnen als ik het eerst rustig aan zou doen. Het ging zoals gepland, vanaf de drie kilometer heb ik nog verschillende mensen ingehaald. Ik heb uiteindelijk een hele fijne wedstrijd gelopen, wat ook terug te zien is aan mijn eindtijd: 35:08. Dat is nog sneller dan verwacht!
Met mijn vader ging het helaas wat minder goed, hij had onderweg veel last van kramp. Maar ondanks de pijn heeft hij doorgezet en heeft hij de wedstrijd helemaal uitgelopen. Hij heeft niet de 40 minuten gehaald, maar dat betekent niet dat ik minder trots ben. Hij heeft het toch maar eens mooi voor elkaar gekregen.
En nu? Voorlopig staat er geen wedstrijd meer op het programma. Er zijn komende maanden geen lopen hier in de buurt en mijn max voor een wedstrijd van tien kilometer of korter is toch wel vijventwintig kilometer rijden. Ondertussen blijf ik lekker door trainen, aangezien er in het najaar nog wel een paar wedstrijden hier in de buurt zijn heb ik nog steeds een doel om voor te trainen. Het plan is om dan een stapje verder te gaan naar de tien kilometer. Tegen die tijd moet dat zeker wel lukken!
Leven: Moeten vs. willen
Ik moet op tijd opstaan, anders verpest ik mijn dag.
Ik moet stofzuigen, omdat mijn huis schoon moet zijn.
Ik moet hardlopen, want dat is gezond.
Ik moet werken, ik moet geld hebben om te leven.
Ik moet boodschappen doen, ik moet toch iets eten.
Ik moet sparen en niet te veel geld uitgeven, want ik moet iets achter de hand hebben.
Ik moet aardig doen, ik moet door iedereen aardig gevonden worden,
Ik moet altijd enthousiast zijn, want anders vind ik mezelf stom.
Ik moet gezond eten, dat moet nou eenmaal.
Ik moet ....
Dit lijstje is natuurlijk nog lang niet klaar, ik kan deze lijst zeker nog met vijf vermenigvuldigen. Allemaal dingen waarvan ik ooit heb gevonden dat ik het moet. Het benauwd me als ik het zo lees. Als ik er aan terug denk heeft deze manier van denken mij zo ontzettend klem gezet en beperkt in mijn doen en laten. Wat ontzeg ik mezelf hiermee een vrijheid, een ruimte. Ik weet dat ik niet de enige ben die zoveel moet, we leven nou eenmaal in een maatschappij waarin we dingen moeten, daar ontkomen we niet aan. Maar ik weet ondertussen ook dat ik in heel veel moetens een keuze heb of ik kan er op zijn minst anders over denken. Ik heb gemerkt dat ik heel veel van deze dingen om kan zetten in willen. Afgelopen half jaar ben ik hier bewust bezig geweest en het resultaat: veel meer rust en vrijheid.
Ik wil op tijd opstaan, dan voel ik mezelf beter.
Ik wil stofzuigen, omdat ik in een schoon huis wil leven.
Ik wil hardlopen, ik vind het leuk en ik voel mezelf daarna altijd zoveel energieker.
Ik wil werken, want ik wil geld hebben om leuke dingen te doen.
Ik wil boodschappen doen, omdat ik lekkere maaltijden voor mezelf wil maken.
Ik wil sparen en niet te veel geld uitgeven, dit idee geeft mij rust.
Ik wil aardig doen, omdat ik vind dat andere mensen dat verdienen.
Ik wil enthousiast zijn, maar als ik dat een keer niet ben dan is dat ook ok.
Ik wil gezond eten, gewoon omdat ik het waard ben om goed voor mezelf te zorgen.
Ik wil .....
Klinkt beter toch? En dan is er maar één woord veranderd.
Naast dat ik letterlijk dit woord heb proberen te veranderen in mijn denken, heeft het bij mij ook geleidt tot de vraag, wat wil ik? Want als ik bepaalde dingen niet meer moet, wil ik het dan ook echt? Natuurlijk zal er gewerkt moeten worden, maar ik heb daarin ook de keus in wat ik wil en misschien zelfs nog voor hoeveel uur. Kies ik ervoor om meer geld te willen hebben voor leuke reizen of kies ik er voor om een heel jaar door iets minder te werken, zodat ik meer vrije tijd heb? Doordat (het lijkt alsof?) ik meer keuze hebt, geeft het mij het idee dat ik meer controle heb over de situatie. Ik bepaal wat ik wil en dat voelt goed. Ik moet wel toegeven dat het lastig is om dit continu toe te passen, maar ik probeer mezelf hiervan bewust te zijn waardoor ik wel vooruitgang merk. Het voelt goed en daar gaat het om.
Ik moet stofzuigen, omdat mijn huis schoon moet zijn.
Ik moet hardlopen, want dat is gezond.
Ik moet werken, ik moet geld hebben om te leven.
Ik moet boodschappen doen, ik moet toch iets eten.
Ik moet sparen en niet te veel geld uitgeven, want ik moet iets achter de hand hebben.
Ik moet aardig doen, ik moet door iedereen aardig gevonden worden,
Ik moet altijd enthousiast zijn, want anders vind ik mezelf stom.
Ik moet gezond eten, dat moet nou eenmaal.
Ik moet ....
Dit lijstje is natuurlijk nog lang niet klaar, ik kan deze lijst zeker nog met vijf vermenigvuldigen. Allemaal dingen waarvan ik ooit heb gevonden dat ik het moet. Het benauwd me als ik het zo lees. Als ik er aan terug denk heeft deze manier van denken mij zo ontzettend klem gezet en beperkt in mijn doen en laten. Wat ontzeg ik mezelf hiermee een vrijheid, een ruimte. Ik weet dat ik niet de enige ben die zoveel moet, we leven nou eenmaal in een maatschappij waarin we dingen moeten, daar ontkomen we niet aan. Maar ik weet ondertussen ook dat ik in heel veel moetens een keuze heb of ik kan er op zijn minst anders over denken. Ik heb gemerkt dat ik heel veel van deze dingen om kan zetten in willen. Afgelopen half jaar ben ik hier bewust bezig geweest en het resultaat: veel meer rust en vrijheid.
Ik wil op tijd opstaan, dan voel ik mezelf beter.
Ik wil stofzuigen, omdat ik in een schoon huis wil leven.
Ik wil hardlopen, ik vind het leuk en ik voel mezelf daarna altijd zoveel energieker.
Ik wil werken, want ik wil geld hebben om leuke dingen te doen.
Ik wil boodschappen doen, omdat ik lekkere maaltijden voor mezelf wil maken.
Ik wil sparen en niet te veel geld uitgeven, dit idee geeft mij rust.
Ik wil aardig doen, omdat ik vind dat andere mensen dat verdienen.
Ik wil enthousiast zijn, maar als ik dat een keer niet ben dan is dat ook ok.
Ik wil gezond eten, gewoon omdat ik het waard ben om goed voor mezelf te zorgen.
Ik wil .....
Klinkt beter toch? En dan is er maar één woord veranderd.
Naast dat ik letterlijk dit woord heb proberen te veranderen in mijn denken, heeft het bij mij ook geleidt tot de vraag, wat wil ik? Want als ik bepaalde dingen niet meer moet, wil ik het dan ook echt? Natuurlijk zal er gewerkt moeten worden, maar ik heb daarin ook de keus in wat ik wil en misschien zelfs nog voor hoeveel uur. Kies ik ervoor om meer geld te willen hebben voor leuke reizen of kies ik er voor om een heel jaar door iets minder te werken, zodat ik meer vrije tijd heb? Doordat (het lijkt alsof?) ik meer keuze hebt, geeft het mij het idee dat ik meer controle heb over de situatie. Ik bepaal wat ik wil en dat voelt goed. Ik moet wel toegeven dat het lastig is om dit continu toe te passen, maar ik probeer mezelf hiervan bewust te zijn waardoor ik wel vooruitgang merk. Het voelt goed en daar gaat het om.
Hardlopen: Recreatieloop #2
Vandaag was het weer zo ver, mijn tweede hardloopwedstrijd van het seizoen. Vanmorgen bij het wakker worden was het eerste wat ik hoorde de regen. Na twee uur stond het nog te regenen, waardoor de twijfel toesloeg, gaan of niet? Ik had net mijn vader overgehaald om mee te gaan (altijd handig, iemand die je spullen bijhoudt), dus besloot ik om tien uur de knoop door te hakken en gewoon te gaan. En wat ben ik daar blij om! Op de heenweg kwam het water nog met bakken uit de hemel vallen, maar zoals mijn vader zei 'wat nu valt kan straks niet vallen'. Onderweg nog wel een klein probleempje met de ruitenwissers, ze - ja, alle twee! - deden het niet meer wat natuurlijk niet handig is als het regent. Maar gelukkig wist mijn vader het probleem te verhelpen en kwamen we ook gewoon op tijd aan.
Bij aankomst eerst mijn startnummer opgehaald en op zoek gegaan naar mijn collega, die de 10km. zou gaan lopen. Ik wilde haar nog heel erg graag succes wensen. Daarna nog even een bakje thee op om mijn vochthuishouden wat aan te vullen en tot mijn grote verbazing kwam ik op dat moment een meisje tegen die ik ken van een andere hobby en wie ik tijdens de vorige wedstrijd ook al tegen was gekomen. Ze kwam naar mij toe, we kletste wat en we besloten tenslotte om samen te lopen. We hadden bijna dezelfde tijd gelopen de vorige keer, dus dat kwam mooi uit.
Ondertussen bleef het maar regenen, dus het inlopen stelde we zo lang mogelijk uit. Een kwartier voor tijd besloten we uiteindelijk toch de start maar op te zoeken en wat in te gaan lopen. We wilde ook weer niet te laat komen en nog wel enigsinds zijn ingelopen. Gelukkig werd de regen steeds minder en tegen die tijd dat het startschot klonk was het zo goed als droog. Het enige nadeel van de regen was dat het parcours waarop we liepen in een modderparcours was veranderd, het grootste gedeelte van het parcours was namelijk op onverharde wegen. Het was dus heel erg uitkijken waar je liep, wat ik trouwens na 500m. al grotendeels opgaf. Mijn nieuwe witte schoenen werden langzaam bruin/grijs en mijn mijn benen kwamen steeds meer onder de modder te zitten. Ach, het heeft wel iets zo`n cross achtige wedstrijd.
Maar nu de wedstrijd zelf. Het Was Zwaar. Het was parcours liep omhoog en naar beneden, wat het erg vermoeiend maakte. Ook het inhalen was niet helemaal handig. De beste plek om te lopen was in het midden van de zand/modder paden en als je wilde inhalen had ik grote kans om in een plas te lopen. Het was dus goed uitkijken waar ik liep, om de 'schade' toch nog enigszinds te beperken. Ondanks dat het parcours lastiger was, ben ik erg tevreden over mijn eindtijd. 20 sec. langzamer in vergelijking met mijn vorige wedstrijd, 5 weken geleden, maar ik heb hiermee een mooie 6de plaats behaald, waar ik - terecht - trots op ben!
Bij aankomst eerst mijn startnummer opgehaald en op zoek gegaan naar mijn collega, die de 10km. zou gaan lopen. Ik wilde haar nog heel erg graag succes wensen. Daarna nog even een bakje thee op om mijn vochthuishouden wat aan te vullen en tot mijn grote verbazing kwam ik op dat moment een meisje tegen die ik ken van een andere hobby en wie ik tijdens de vorige wedstrijd ook al tegen was gekomen. Ze kwam naar mij toe, we kletste wat en we besloten tenslotte om samen te lopen. We hadden bijna dezelfde tijd gelopen de vorige keer, dus dat kwam mooi uit.
Ondertussen bleef het maar regenen, dus het inlopen stelde we zo lang mogelijk uit. Een kwartier voor tijd besloten we uiteindelijk toch de start maar op te zoeken en wat in te gaan lopen. We wilde ook weer niet te laat komen en nog wel enigsinds zijn ingelopen. Gelukkig werd de regen steeds minder en tegen die tijd dat het startschot klonk was het zo goed als droog. Het enige nadeel van de regen was dat het parcours waarop we liepen in een modderparcours was veranderd, het grootste gedeelte van het parcours was namelijk op onverharde wegen. Het was dus heel erg uitkijken waar je liep, wat ik trouwens na 500m. al grotendeels opgaf. Mijn nieuwe witte schoenen werden langzaam bruin/grijs en mijn mijn benen kwamen steeds meer onder de modder te zitten. Ach, het heeft wel iets zo`n cross achtige wedstrijd.
Maar nu de wedstrijd zelf. Het Was Zwaar. Het was parcours liep omhoog en naar beneden, wat het erg vermoeiend maakte. Ook het inhalen was niet helemaal handig. De beste plek om te lopen was in het midden van de zand/modder paden en als je wilde inhalen had ik grote kans om in een plas te lopen. Het was dus goed uitkijken waar ik liep, om de 'schade' toch nog enigszinds te beperken. Ondanks dat het parcours lastiger was, ben ik erg tevreden over mijn eindtijd. 20 sec. langzamer in vergelijking met mijn vorige wedstrijd, 5 weken geleden, maar ik heb hiermee een mooie 6de plaats behaald, waar ik - terecht - trots op ben!
Abonneren op:
Posts (Atom)