Over vrijwilligerswerk

2 weken geleden schreef ik een motivatiebrief, een paar uur later kreeg ik de reactie dat ik welkom was, maandag was uiteindelijk de eerste bijeenkomst.

Zenuwachtig om wat komen gaat vertrok ik maandag rond 12 uur naar Utrecht. Ik ben geen ster in het aangaan van onbekende en nieuwe dingen. Stiekem vind ik dat doodeng, maar ik hou van een uitdaging dus ik zal het niet laten om het onbekende op te zoeken. Rond 3 uur kwam ik in Utrecht aan, 1 uur voordat de bijeenkomst zou beginnen. Omdat ik niet bekend ben in Utrecht besloot ik om eerst de straat op te zoeken waar ik moest zijn. Nadat ik die straat had gevonden wilde ik nog even de stad in gaan om selectief te winkelen (schoenen voor bij een outfit). Helaas (of moet ik zeggen gelukkig?) begon het na een kwartiertje te regenen waardoor ik een leuk cafeetje in ben gevlucht. Wetend dat er een leuk boek in mijn tas zat bestelde ik een muntthee en installeerde ik mezelf op een bank in het cafeetje. Het uur dat volgde verdiepte ik mij in het boek.

Tegen 5 uur stopte ik het boek in mijn tas en vertrok ik richting het gebouw van njr. Bij binnenkomst hoorde ik dat er ongeveer 17 mensen zouden komen. Toen iedereen voorzien was van drinken begon de briefing. "Wat houdt het in om als coach aan de slag te gaan bij de ROC The Game dag?" was de vraag die tijdens de uren die volgde werd beantwoord. Rond half 7 was er een onderbreking voor het avondeten. Tijd om wat beter kennis te maken met anderen die bij de briefing aanwezig waren. Het tweede gedeelte bestond uit een toelichting over de workshop die wij gaan geven en het stellen van vragen aan een coach die 2 jaar geleden heeft meegedaan aan ROC The Game. Het was goed om te horen wat ons te wachten stond, wat mij wel wat vertrouwen gaf in het doen van het vrijwilligerswerk. Als laatste werd ook besproken wie wanneer en welke ROC gaat coachen.

26 september zal ik tijdens de Kick off aanwezig zijn om een aantal workshops te geven. De twee weken die daarop volgen zal ik samen met 3 groepjes van 3 studenten de 3 ideeën uit gaan werken. Uiteindelijk zal ergens in oktober de finale zijn. Elke school presenteert hun duurzame ideeën op een markt, de school met het beste idee wint ROC The Game 2011.

Ik ben erg benieuwd wat me te wachten staat. Hoe zijn de leerlingen? Zijn ze te motiveren? Zouden ze goed meewerken? Hebben ze leuke ideeën? Maar ook, kan ik het wel? Heb ik genoeg verstand van duurzame ontwikkeling en techniek om de leerlingen bij te staan? Ben ik creatief genoeg? Maar vooral, zouden we gaan winnen?

Van flexitariër naar vegetariër

Tijdens mijn Afrika reis 2 jaar geleden heb ik meerdere malen vis gegeten en 1 keertje een stukje kip gegeten. De vis heb ik gegeten omdat het mij wel verstandig en gezond leek aangezien ze daar geen vleesvervangers hebben en amper zaden/noten eten. Het vlees heb ik gegeten uit beleeftheid, het werd mij aangeboden en die mensen stonden erop dat ik een stukje zou eten.

Terug in Nederland ben ik langzaamaan steeds vaker vis gaan eten. Nu woonde ik tot een jaar geleden nog op kamers, waar ik zelf nooit vis kocht. Bij mijn ouders begon ik echter wel steeds vaker vis te eten, het was gezond volgens mijn ouders. Vooral mijn vader was er erg blij mee dat ik weer vis at en heeft me daarvoor de nodige complimenten gegeven. Zelf heb ik de afgelopen maanden weer steeds meer twijfels gekregen, mede door het kijken van een aantal documantaires over de vis en vlees industrie.

Een andere reden waarom ik vis ben gaan en blijven eten is dat ik niet zo goed weet waar ik de grens moet trekken. Wat wil ik? Kijk, als ik geen vlees en vis eet is dat duidelijk, maar wat doe ik met E nummers die van dieren afkomstig zijn en wat doe ik met gelatine? Wil ik dan ook geen kaas meer eten? Hoe zit het dan met eieren en het drinken van melk? Wil ik dan ook weer meer biologisch gaan eten en zo ja, wat wel en wat niet? Zal ik dan uit het milieu principe, waardoor ik mede geen vlees eet, ook gaan letten op mijn douche tijd, de lampen die ik `s avonds aan doe en de kachel die wel een graadje lager kan. Waar ligt mijn grens?

Mijn conlusie is dat ik wil doen waar ik me goed bij voel. Iets waar ik de komende tijd aandacht aan wil besteden. Ik wil uitzoeken wat ik fijn vind. Ik ben dus afgelopen week begonnen met het kopen van biologische producten en het drinken van soya melk, wat tot nu toe goed bevalt. Het voelt goed om weer wat meer bewust bezig te zijn met wat ik eet, drink en doe. Ookal is mijn bijdrage nog zo klein, het is iets en dat is beter dan niets.

Zwemmen

Al een paar weken sluimerde het idee om te gaan zwemmen. Bij het hardlopen belast ik veel dezelfde spieren. Zwemmen daarentegen is minder belastend en ik kan er andere spieren mee trainen. Nadat ik dinsdag na mijn rondje hardlopen last kreeg van mijn rechter scheenbeen, besloot ik om even een stapje terug te doen. Een poging om te luisteren naar mijn lichaam. Ik weet dat ik gevoelig ben voor scheenbeen blessures, dus als ik nog maar iets voel probeer ik daar op in te spelen.

Vanmorgen ging ik dus zwemmen. Het was een verademing. Mijn schouders die vast zaten van de vele uren achter de computer (en de stress?) zijn losser van de vele baantjes die ik gezwommen heb. Het was ook heerlijk rustig in het zwembad, perfect om baantjes te trekken zonder tegen iedereen aan te zwemmen. Halverwege het uur dat ik wilde zwemmen begon de peuter klas. Zo schattig. Die kleintjes die liedjes zingen en in het water spelen (met ouders natuurlijk).

Ik wil meer, meer, méér!

I dit it!

weheartit.com

Sinds drie maanden ben ik weer fanatiek aan het hardlopen. Ik ben begonnen met twee keer per week twee kilometer rennen. Met moeite, weet ik nog. Langzaam heb ik het opgebouwd. Eerst 3.5 km. gevolgd door 6.5 en uiteindelijk 8. Nu, drie maanden later, zit ik op ongeveer 16 km. in de week verdeeld over drie keer hardlopen. Mijn conditie verbeterd en ik moet oppassen om niet te hard van stapel te lopen, omdat het zo lekker en vanzelf gaat. Ik merk dat ik het prettig vind om drie vaste dagen te hebben waarop ik loop. Op deze dagen 'verplicht' (want het omkleden/gaan is moeilijk) ik mezelf om te gaan. Er zit ritme in en structuur, daar hou ik van.

Ik heb al een tijdje een doel voor ogen: De Zomerklassieker van Brabant. Ik had alleen een dilemma. Ga ik de 4 mile of de tien kilometer lopen. Ik weet dat de vier mile zeker zal lukken en dat de tien nog een uitdaging zal zijn. Waar ga ik voor? Vandaag, na weer een acht km. te hebben gelopen, heb ik besloten voor de uitdaging. Het ging zo goed! Ik zat in een ritme en zou zo nog twee km. meer hebben kunnen lopen.

Voordat ik weer zou twijfelen heb ik mezelf zojuist ingeschreven voor de wedstrijd. Nu staat het vast. 26 juni ga ik om half vijf van start om als recreant tien kilometer te rennen. Mijn streven is om het binnen 60 minuten te lopen. Ik ben benieuwd of het gaat lukken!

Vandaag tot nu toe.

weheartit.com

Ik werd om 6 uur wakker door het fluiten van de vogeltjes buiten. Een heerlijk begin van de dag, ondanks het vroege tijdstip. Ik doezelde nog even verder in, liggend en half luisterend naar het getjilp. Een klein half uurtje later besluit ik om uit bed te gaan. Als ik vervolgens mijn rolgordijn omhoog doe en buiten de blauwe lucht zie kan mijn dag niet meer stuk. Ik doe mijn dakraam wat verder open en laat de frisse ochtend lucht naar binnen komen en ik ruik dat het geregend heeft vannacht.

Ik kleed me aan en ga naar beneden. Ik open mijn laptop, gevolgd door SPSS en het bestand Masterthesis1 en ik begin met typen. Langzaam vordert hetgeen waar ik gister een begin mee heb gemaakt. Het krijgt meer vorm en volledigheid. Om 9 uur neem ik een pauze. Ik houdt mijn ouders wat gezelschap, waarna ik mijn werkplaats verplaats van binnen naar buiten. Ik maak een smoothie voor mezelf die ik buiten in het zonnetje op ga drinken. Al drinkend valt mijn oog op onze moestuin. Hoe zou het daar mee staan, denk ik bij mezelf. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt en ik besluit er naar toe te lopen als mijn smoothie op is. Nog even nagenietend van wat ik net op heb loop ik naar de moestuin. Ik zie dat onze moestuin al tekenen laat zien van iets wat eetbaar moet worden. Op dat moment denk ik aan de smoothie met frambozen die ik net op had. Over een tijdje heb ik verse (verser kan niet!) biologische frambozen, rode bessen, bramen en aardbeien om te gebruiken in de smoothie of tomaat en komkommer voor door de net geplukte sla en peultjes, krootjes, prei en erwten als toevoeging op de avondmaaltijd. Ik kijk er nu al naar uit.

En nu? Nu ben ik buiten aan het bloggen (ja, echt ;) ) onder de parasol met alle spullen in de aanslag die ik nodig heb om mijn scriptie te schrijven. Op de achtergrond staat er een italiaans muziekje aan. Zeg nou zelf, het is toch geen straf om zo een scriptie te moeten schrijven. Het lijkt wel vakantie!

A time ago

Als je mij een jaar geleden had verteld dat het zo zou kunnen zijn had ik je voor gek verklaard. Ik had je de deur gewezen en die dichtgetimmerd. Met 20 planken en 100 spijkers. Het was onmogelijk, iets onbereikbaars. Zo ver weg dat het ontastbaar was.

De dagen vulde zich met leegte. Elke dag opnieuw was het een gevecht tegen de onrust en de druk van buitenaf die zo immens groot leek dat ik niet anders kon. Mijn eigen gedachte maakte me gek. Zo gek dat ik niet kon bedenken hoehet zou kunnen zijn. Iets wat zo ver in mijn geheugen lag, als het er al ooit geweest is. Wist ik veel dat het kon of hoe het überhaupt is.

Maar nu, lieve mensen, ik weet het. Ik heb het gevonden en dat pakken ze niet meer van mij af. Het omarmt me en ik grijp het aan, zo hard als ik kan druk ik het tegen me aan. Ik voel het en laat het niet gaan. Nee, nooit meer. Het is van mij, helemaal alleen voor mij. Het lacht en het straalt. Ik dans en ik ga. Het ligt achter mij, dat weet ik zeker.

Gisteren

Gisteren was speciaal, en bijzonder, en oh zó mooi!

Gisteren was:

Een dag van langzaam wakker worden. Ontdekken dat we blijkbaar een logeé hadden. Mijn nieuwe verslaving (=nagels lakken) ten goede doen, ik kreeg al bijna afkick verschijnselen. Blij zijn met mijn mooi gekleurde nagels. Meerdere keren mensen succes wensen. Mede muzikanten tegen komen in de stad/het dorp. Msn gesprekken voeren via de mail met een van mijn beste vriendinnetjes. Muziek maken en tot de conclusie komen dat ik vorder. Vol spanning mijn inleiding sturen naar mijn begeleider. Genieten van de zon. Uren naar muziek luisteren en naar dans en toneel kijken. In overtreding naar huis rijden en 2 keer de politie weten te omzeilen (was redelijk hilarisch). Kletsen, lachen en genieten.

Ik wil meer!

Waarom ik zo van je hou

Oude mannen op klompen met een grijze boeren jas bij de huisarts.

Koeien die je loeiend verstoren in dromenland.

Verkeerd dat niet hard rijdt dan 30 km. per uur; rotonde en stoplicht loos.

Iedereen in de supermarkt kent jou en jij kent hen.

Beschermd natuur gebied om van te houden.

Geen busrit zonder het tegenkomen van mede dorpbewoners.

Kilometers rennen door de polder.

De bekende gezichten die je toelachen en in de gaten houden.

Het wij tegen hen gevoel en het ons kent ons gevoel.

De dorpsgek die bijna een monument is.

De roddels na de jaarlijkse kermis en Carnaval.

Omdat het mijn thuis is.

Boek: De eenzaamheid van de priemgetallen

2 weken begon ik met lezen in de trein. 1.5 uur aan één stuk door heb ik gelezen. De taal is mooi en spreekt tot de verbeelding. Bijna tastbaar, je voelt wat zij voelen. Tenminste dat idee heb je. Ik heb gelezen tot de trein stopte en ik gedwongen was het boek weg te stoppen in de tas die ik bij me had. Het boek bleef weggestopt totdat ik 3 avonden geleden besloot het boek uit mijn tas tevoorschijn te halen. Samen belande wij in bed. Lezend tot mijn ogen niet meer open konden blijven. Het zelfde ritueel herhaalde zich de avond daarna. Ik besloot, net voordat ik ging slapen, dat ik morgen dit boek mee zou nemen de trein in. Ik wilde lezen en meegenomen worden in de wereld van 'De eenzaamheid van de priemgetallen'. 20 bladzijdes voor het einde van het boek wist ik dat de trein en de bus niet de juiste omgeving zou zijn om het boek uit te lezen. Ik wilde niet verder lezen in een omgeving waarin ik afgeleid zou worden door conducteurs, kauwgom etende tieners en hard pratende mensen. Dit boek moest thuis uitgelezen worden. In alle rust las ik de laatste 20 bladzijde, diep verzonken op mijn eigen bank en met niemand om mij heen die mij afleidde werd ik meegenomen. Meegenomen in de wereld van onbereikbaarheid.

Hij en ik

Hij lacht en kijkt mij aan. Ik zie het, het is niet te negeren. Mijn lach, mijn pretogen en donkere wenkbrauwen. Dat ben ik. Als ik kijk zie ik verschillen, maar als ik verder kijk zijn de verschillen tussen hij en ik niet zo groot als menig buitenstaander denkt. Hij is de mannelijke versie van mij, alleen dan 15 centimeter groter en gespierder.

Hoe verschillend onze levens en wegen ook zijn, de overeenkomsten zijn zichtbaar. Voor mij. Samen lachen we om de dingen die ons toekomen en om onze gedeelde visie. Eén blik is meer dan genoeg, wij begrijpen het. Ik heb Ze meerdere keren horen zeggen: jullie maakte nooit ruzie. We hebben met jullie geboft. Samen speelde jullie. Samen haalde jullie het huis overhoop en bouwde jullie hutten buiten en binnen. Samen maakte wij het zwembad onveilig op vakantie.

Zijn social world lijkt op de mijne, natuurlijk is zijn social world de mannelijke versie van de mijne. Beide weten we wat we hebben en wat we missen. De zeldzame diepgaande gesprekken die wij voeren zijn vol herkennen, maar zonder schaamte. Dat is niet nodig omdat wij elkaar begrijpen zonder woorden.

Het kan niet anders dan dat er ook verschillen zijn. Genetisch bepaald en aangeleerd. Hij die mij ook jaloers maakt, om zijn relaxte houding en het opzoeken van grenzen. Om al zijn bezigheden en vrijheden, zijn technische inzicht en handigheid. Ik geniet ervan dat hij zo is; grappig en een stoere jongen. Hij die indruk wilt maken op anderen en langzaam ontpopt tot een zelfverzekerd persoon. Die weet wie hij is en wat zijn kwaliteiten zijn.

Vriendjes voor het leven.

Ja dat zijn wij.

Reizen

Nee, deze titel slaat niet op buitenlandse reizen. Geen backpack verhalen of interrail avonturen. Nee, gewoon reizen binnen Nederland.

Als mijn studie straks klaar is, zal ik niet meer wekelijks de trein pakken om van midden Noord-Brabant naar west Noord-Brabant te reizen en dat ga ik missen. Ik vind het leuk om in de trein te zitten, niks te moeten en niks te kunnen. Tijd voor mezelf en verzonken in gedachten. Het geeft me de rust om alle prikkels van die week eens te kunnen overdenken en te verwerken.

Maar wat ik vooral leuk vind zijn de spontane ontmoetingen. Afgelopen jaren heb ik aardig wat mensen gesproken in de trein. Oud bekende en vreemde buitenlanders.

Zo herinner ik me nog een koude terugreis (het vroor en de verwarming in de trein was kaduuk). Een man sprak mij aan op het station in Breda. Een man uit een ver buitenland, dus het gesprek was in het engels. Hij moest naar Rotterdam, maar er waren wat problemen op het spoor, dus hij vroeg mij om raadt. Dus ik met mijn beste engels uitgelegd hoe hij nu naar Rotterdam moest reizen. Het toeval was dat ik gedeeltelijk dezelfde reisroute had. We zijn dezelfde koude trein in gestapt; handschoenen waren een warm welkom in de trein. Het gesprek was boeiend, over zijn eerste zakenreis in Nederland en zijn andere reizen naar Europa. Over mijn studie en het boek voor het vak filosofie dat ik in mijn handen had. Het was fijn. Aan het einde wenste we elkaar succes en vervolgde we onze eigen weg. Geheel gelukkig door deze toevallige ontmoeting.

Een andere reeks van ontmoetingen, nog niet zo lang geleden, met een broer van een oud klasgenootje van mij. Ik ken hem eigenlijk niet zo goed. Ik wist dat hij 'de van broer van' is en ergens in voorgaande jaren had ik hem eerder een keer gezien in de trein. Maar nu spraken we elkaar aan. Met een treinreis voor de boeg en dezelfde bestemming voor ogen begonnen we een gesprek. Leuk en ontspannen, het maakt de reis een stukje minder lang. Het toeval was dat het niet bij deze ene keer is gebleven, de weken daarop zagen we elkaar regelmatig en hielden we elkaar vaker gezelschap. Totdat de ontmoetingen stopte, omdat mijn tentamen periode aanbrak en ik minder met de trein moest reizen en omdat hij begon met zijn afstuderen.

De ontmoeting van vorige week was leuk en vreemd. Een trilogie van ontmoetingen met een oud klasgenootje van mijn broertje, ooit was het zijn vriend en speelgenoot. Ze zijn na de basisschool, of misschien zelfs al tijdens de basisschool tijd, uit elkaar gegroeid. Andere vrienden en een temperament. Vorige week vrijdag stond ik in het dorp op de bus te wachten, waar hij ook was. Toen nog afstandelijk met enkel een vriendelijk 'hoi' op de vroege morgen. Later bij het verlaten van de trein in Breda, we zaten blijkbaar in dezelfde coupé, was hij zo aardig om mij voor te laten gaan bij het uitstappen. We vervolgde weer onze weg en volgde de lessen die geplant stonden. Ik reisde terug met de trein, maar het toeval was dat hij ook met die trein terug reisde. Toen ik na mijn treinreis het station op stapte, kwam ik hem weer tegen. Dit keer was het niet alleen een nonverbaal 'wij kennen elkaar' en een korte verbale wisseling van woorden, maar werd het een 45 min. durend gesprek. Het was leuk.

Zo zijn er nog tal van voorbeelden. Ik ga het missen, maar ben er ook van overtuigd dat ik nog veel meer leuke mensen ga ontmoeten in mijn werkend bestaan.

2011 #2

Hardlopen: Afgelopen week ben ik weer een paar keer gaan hardlopen, het was echt heerlijk! Lekker in de het zonnetje - en in de regen - een aantal kilometers hard gerent. De eerste keer viel een beetje tegen, maar de keren die daarop volgde was het lekker om te lopen. Het begon een keer te regenen op het moment dat ik mijn schoenen aan wilde trekken, maar daar liet ik me niet door kennen natuurlijk. Na 2 minuten afwachten ben ik toch de regen in gelopen. Ik heb het gemist afgelopen maanden, maar de zin is terug.

Studie: Ik hoop dat ik weer wat van mijn lijstje af kan strepen. Gister tentamen nummer 2 van de 3 gemaakt. Het is nog even afwachten, want docenten zijn een beetje lui en willen tentamens hergebruiken en dus geen antwoordsleutel op BB zetten. Gisteren rustig met een studiegenootje nog de laatste dingen zitten leren - en natuurlijk even bijkletsen - waarna we vol goede moed aan het tentamen begonnen. Gisteravond viel ik wel even in een een leegte. De druk en last die van je afvalt na een tentamen periode is fijn, maar wat nu?

Jeugdsentiment

www.weheartit.com

Al drie weken keek ik er naar uit, al 3 weken was ik weer dagelijks muziek aan het maken om mijn technischekwantiteit en toonkwaliteit weer wat op te schroeven. Dinsdag was het dan eindelijk zo ver.

Drie weken daarvoor had ik de knoop doorgehakt en gevraagd of ik terug mocht komen, omdat het leuk is en omdat ik het miste. Ik miste het samenspelen en muziek maken. Ik miste de uitdaging en de vooruitgang. Ik miste de sociale contacten en het café uitgeveegd worden omdat het sluitingstijd is (al is dit het eerste orkest waarbij de jeugd niet blijft hangen na de repetitie; tijd voor verandering zou ik zeggen). Ik miste het gewoon. Dus wilde ik terug in het orkest waar ik drie jaar geleden ben gestopt, omdat ik op mezelf ging wonen in een andere stad. Ik moet zeggen, het voelde goed en vertrouwd om weer in het orkest plaats te nemen waar ik als twaalf jarige ben begonnen en waar ik mijn plezier in de muziek heb ontdekt.

Alsof ik niet weggeweest ben.