Afgelopen zondag stond loop nummer drie van dit seizoen op het programma. Dit keer geen vijf kilometer, maar de vier engels mile, wat bijna anderhalve kilometer verder is. Vorige jaar heb ik meegedaan aan dezelfde loop. Ik was toen, net als dit jaar, in februari weer begonnen met trainen. Achteraf gezien was de tien kilometer op dat moment nog net te ver, dus besloot ik dit jaar op safe te spelen en mezelf in te schrijven voor de vier engels mile.
Wat dit keer ook anders was, is dat ik samen met mijn vader zou starten. Een aantal maanden geleden besloot mijn vader om ook te gaan trainen en als doel hadden we gesteld om deze wedstrijd uit te lopen. Afgelopen maanden hebben we dan ook één keer per week samen getraind. Ik vind het toch wel super leuk om zoiets samen te doen met je vader.
Ok, de wedstrijd.
De ochtend begon, net als mijn vorige wedstrijd, weer maar eens met regen. Dus na het opstaan heb ik gelijk buienradar maar eens geraadpleegd, het zag er gelukkig gunstig uit. De rest van de ochtend heb ik het wat rustig aan gedaan en rond 2 uur vertrokken we vol goede moed - het was ondertussen droog en de zon scheen niet, dus ideaal loop weer - richting de wedstrijdlocatie. Onderweg spraken we over onze te verwachtte eindtijd. Aangezien ik de vorige keer 28 minuten over vijf kilometer heb gelopen, wilde ik graag tussen de 36 en 37 minuten lopen, mijn vader zetten in op 40 minuten. Bij aankomst natuurlijk eerst de startnummers opgehaald, gevolgd door een kwartiertje inlopen. Tot halverwege het inlopen ging alles goed, maar toen kreeg mijn vader last van kramp. Hij heeft uiteindelijk naar de start gewandeld, waar ik zijn been nog wat gemasseerd heb, hopend dat de kramp/pijn minder zou worden. Tijdens het masseren zagen we tot onze verassing mijn moeder staan. We wisten niet dat ze zou komen kijken, maar die extra aanmoediging was natuurlijk meer dan welkom!
Om kwart over drie ging dan uiteindelijk het startschot. Ik begon lekker rustig, ik had mezelf namelijk beloofd dat ik pas na de drie kilometer zou gaan versnellen en dat zou alleen kunnen als ik het eerst rustig aan zou doen. Het ging zoals gepland, vanaf de drie kilometer heb ik nog verschillende mensen ingehaald. Ik heb uiteindelijk een hele fijne wedstrijd gelopen, wat ook terug te zien is aan mijn eindtijd: 35:08. Dat is nog sneller dan verwacht!
Met mijn vader ging het helaas wat minder goed, hij had onderweg veel last van kramp. Maar ondanks de pijn heeft hij doorgezet en heeft hij de wedstrijd helemaal uitgelopen. Hij heeft niet de 40 minuten gehaald, maar dat betekent niet dat ik minder trots ben. Hij heeft het toch maar eens mooi voor elkaar gekregen.
En nu? Voorlopig staat er geen wedstrijd meer op het programma. Er zijn komende maanden geen lopen hier in de buurt en mijn max voor een wedstrijd van tien kilometer of korter is toch wel vijventwintig kilometer rijden. Ondertussen blijf ik lekker door trainen, aangezien er in het najaar nog wel een paar wedstrijden hier in de buurt zijn heb ik nog steeds een doel om voor te trainen. Het plan is om dan een stapje verder te gaan naar de tien kilometer. Tegen die tijd moet dat zeker wel lukken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten