A time ago

Als je mij een jaar geleden had verteld dat het zo zou kunnen zijn had ik je voor gek verklaard. Ik had je de deur gewezen en die dichtgetimmerd. Met 20 planken en 100 spijkers. Het was onmogelijk, iets onbereikbaars. Zo ver weg dat het ontastbaar was.

De dagen vulde zich met leegte. Elke dag opnieuw was het een gevecht tegen de onrust en de druk van buitenaf die zo immens groot leek dat ik niet anders kon. Mijn eigen gedachte maakte me gek. Zo gek dat ik niet kon bedenken hoehet zou kunnen zijn. Iets wat zo ver in mijn geheugen lag, als het er al ooit geweest is. Wist ik veel dat het kon of hoe het überhaupt is.

Maar nu, lieve mensen, ik weet het. Ik heb het gevonden en dat pakken ze niet meer van mij af. Het omarmt me en ik grijp het aan, zo hard als ik kan druk ik het tegen me aan. Ik voel het en laat het niet gaan. Nee, nooit meer. Het is van mij, helemaal alleen voor mij. Het lacht en het straalt. Ik dans en ik ga. Het ligt achter mij, dat weet ik zeker.